Упорно се протега речиси петнаесетина минути низ чаршафите, и и доаѓа мака од помислата дека треба да го напушти топлото легло и да се впушти во дождливото утро, којзнае кое по ред во последните неколку недели. Ама не е таква, не е дежурен „кенкач“, ниту жртва на околности, не цимоли на секоја намерна сопка, но, ете, денес просто не и се станува од кревет. Одамна не била вака насамо со себе, и реши дека ниту „Here comes the Sun“ нема да помогне во целава облачна ситуација. Ќе лежи и ќе се протега до кога сака. Се останато може да почека...
Тогаш, штом си дома, Мајда, барем не зјапај низ прозорецот со стушен поглед и навлажнети очи, небаре Тој горе ќе се смилува на твојот тажен израз и ќе го испрати Сонцето само за да те расположи! Подобро фати се за работа...Време е за твојата омилена гимнастика-онаа на умот!
Добро го познава внатрешниот глас, и уште подобро го слуша, само во последно време како да остана премногу глува за да ги чуе врисоците однатре, премногу слепа да ја здогледа верната сенка на својата Совест крај себе, а толку силно ја чувствуваше, и сосема нема за да ги замолчи сите безначајни ликови кои и ги трупаа деновите...
Ајде, кога веќе почнувам со гимнастика, што е првото на листа? Проветрување! Пролетно и тоа! Ова просто „плаче“ за Norah Jones. Одиме со Norah, и грабаме се што не ни се допаѓа во собата…Хм...значи, што е она што одамна требало да заврши било каде, само не овде? Да речеме, одредени предмети на кои „им прошол векот“...да, оние од луѓето на кои изгледа предолго се задржа, м, Мајда, така ли е? Ајде да видиме, што имаме на пладневниот репертоар „Како најлесно да се ослободите од глупостите во неколку едноставни чекори“!
Значи, со ред. Прво, посветите. Од оние „најдобри-најблиски-најискрени-најнајнај другарки (претшколски, школски, средношколски/факултетски....) да видиме, има доста. А да, квази-другарки, една што излезе со твојот поранешен, друга чијшто омилен утрински ритуал со кафето е муабетот за тебе, која просто не пропушта прилика да те исплука секаде каде ќе стигне, (што е доста симптоматично, во недостатокот на сопствен живот, луѓе треба да се занимаваат со туѓите, нели?) трета што излезе со токмакот кој едно време мислеше дека ти е дечко...Хм, еве ја нејзината посвета: Ти посакувам многу љубов, среќа, бла...бла...среќна сум што се познававме на патеката наречена младост! Бесценето! Да, и Мајда е среќна. За истото и тоа. Наеднаш стана и се затрча по ножиците.
Постои некоја неверојатна леснотија при збогувањето со работите кои едно време си ги чувал како некоја светост. Сега се само куп глупости од кои човек треба што поскоро да се ослободи.
Следно на дневен ред, сите возможни подароци од поранешните. За волја на вистината, и не беа нешто дарежливи. А да не зборуваме за креативни...Греота. Кога сме веќе кај подароците, ќе ги искористи овој момент да си сипе малку мартини, иако е само 10 часот, ама што дека, ова нели е нејзино утро, токму во една од чашите што ги доби на подарок пред неколку години, со ветување дека во прва наредна прилика, тие двајца ќе залијат со нешто жестоко. Ха! Да се обложиме во еден расказ дека „филмот“ никогаш не се оствари?
Ете така, сега ќе си пивне од чашата за мартини, сосема задоволна ќе ужива во благиот вкус и ќе се смешка загадочно, мислиш ја добила војната со спомените. А знае таа сама, само не признава, оти таа војна нема победник, тоа е однапред изгубена битка. Ама не, денес не е така, денес се наздравува за победата над сите возможни вчерашни глупости, па макар била и пирова! На здравје, Мајда!
Следното е врв на се. Почна да се кикоти толку ненадејно и гласно што малку недостасуваше да се задави со голтката мартини што ја отпи секунда пред да го здогледа подарокот кој тогаш многу ја израдува. А сега ја изнасмеа од срце! Но што е тоа што толку ја развесели? Книга со тематика која нема ама никаква допирна точка со нејзините интереси. Книга, која да речеме, еве чисто онака, е буквално научна фантастика за Мајда! И се би било во ред, ако некогаш, бар онака случајно, спомнала дека таа, каква што е, и каква што ја познаваат оние што се потрудиле да ја запознаат, би ја интересирало тоа. Секако не беше така. Затоа и кај неа тлееше тој необјаснив гнев кон оној што и ја подари. Веројатно бил подеднакво заинтересиран за неа како и самата таа за онаа проклета научна фантастика! Или можеби во целиот недостаток на волја, решил да и го подари првото нешто што го купил за себе. Каква брилијантна идеја!
Долго мислеше дали да му ја прати по пошта, со некаква картичка со патетична корица во која културно ќе му се извини за тоа што не ја испратила книгата порано, зошто знае, најмногу од се на светот знае, колку му недостигала таа проклета книга уште пред да и ја подари! Греву еден, не ја добиваш назад! Има да ги краси полиците на еден нејзин пријател кој „откачува“ на такви книжулиња.
Следуваат споменарите. Тука застанува. Помина неколку минути не помрднувајќи го погледот од пожолтената корица на речиси сосема искинатата тетратка. Колку и да сакаше да заборави на одредени работи, го отвори за намерно да се прочита себе си пред неколку години. Малку е застрашувачки да се чита, особено со онаа горчлива „зрелост“ која мисли дека ја поседува денес, ама знаеше, и тоа премногу добро, дека сите тие имиња на симпатии, сите ништожни глупости напишани за време на одморите, за време на бескрајно напорните часови (лаже, сите до еден и беа интересни, ама не признава!) тоа е таа самата. Наеднаш ја обзеде силно чувство на меланхолија. Ќе ги остави, ќе ги скрие некаде најдолу од плакарот за да не ги гледа секојдневно, само тогаш кога нешто ќе ја пецне да пробуричка за да се пронајде себе и да се потсети. Се стресе. Зошто, ако ги фрли, ќако да се фрлила самата.
И тогаш застана и сфати дека нема потреба да се избрише се. Напротив, спомените се тука за да ја потсетат на еднаш кога растеше, кога со сета наивност голташе се што и се служеше-сите ветувања, неискрени зборови, никогаш неостварени симпатии...
И да не беа тие, каде ќе беше таа? И дали таа старата Мајда, би сакала еден ден сето тоа да заврши во ѓубре? Одговорот го знаеше уште пред да го замисли прашањето.
Ги натна старите тренерки и излитените патики и поита надвор, со купишта стари хартии што немарно ги натутка во неколку црни кеси. Неверојатно многу ја израдува свежиот и влажен воздух и со огромна радост стапна на водениот асфалт. Се упати накај контејнерот, и со победнички залет ги фрли кесите. Една од нив се закачи на ивицата од контејнерот и се искина. Додека истутканите хартивчиња се препелкаа во останатиот смет, ја погледна посветата од една, порано многу драга личност... „Only you can stop you!“ Ова сигурно ќе го запамети. А некако беше сигурна дека не го ни избришала од умот, само малку го беше подзаборавила...
Тоа беше тоа, сосема обично, дождливо утро. Блескаво, фантастично, утро какво што одамна немала...едно свое утро, конечно.
