Едно време умеевме бесцелно да скитаме со часови
држејќи се за рака, без да се одвоиме за миг,
без чадори, без насоки, без крајна цел,
никој не ги сакаше дождливите улици повеќе од нас
Го чувствувам стисокот на дланката,
не сакаш да ме пуштиш,
како да ќе ме изгубиш
меѓу стутканите, натмурени лица
со чекори што итаат да се засолнат
онаму каде што дождот нема да ги наводени
Упорно се тетеравиме низ калта,
наоколку нема веќе сенки,
само нашите
мокри, озарени силуети,
Ти го гледам изразот,
вели – молчи,
Не мисли, не зборувај,
остави,
како да се плашиш –
секој збор ќе ја уништи вечноста на мигот
Гледам како панично се обидуваш
да го зачуваш, знам, се трудиш ова да е посебно, и молчам...
Нашата најголема грешка беше
мислата дека одлично го владееме молкот
и дозволиме да не надвладее, да не удави...
Сега, кога најдобро умеам да молчам,
сега во овој денешен молк,
конечно можам да си го чујам гласот што ми вели,
веројатно, одамна се истрошивме...
Кога пишувам за љубов
повеќе нема стари демони на ум,
само празнина што знам дека нема да остане тоа
Кога размислувам за среќа,
знам дека ми е на дофат,
но свесно ја живеам и токму сега, и толку многу
Кога замислувам иднина,
заборавам на минатото,
оставам да ме обвие неизвесноста,
едноставно, сакам да уживам во неа...
