Randomly two

НЕГОВИТЕ

Темнозелени, длабоки

зеленосиво обоени понекогаш

или едноставно црни, но и кафени напати

или натопени во златносончева боја

утрово се искраднале од својот сон

се отвориле предвреме

за да го уловат мојот во кој ги има непрестано

тие што не им ја знам правата нијанса

но совршено им го препознавам сјајот кога потонуваат во моите.

Уште не сум ги отсонувала.

*             *             *

СЛУЧАЕН

Како несмасен бакнеж

што завршува на очниот капак,

а се упатил кон мојот образ.

Така ненамерно спонтан и смешен.

Така случајно длабок.

Најмек и најтопол.

Знаме на крајот

ЗНАМЕ НА КРАЈОТ

Белото знаме што молкум го подигнавме зјае подгризано

како да чека да си признаеме една неумесна игра

трепери чекајќи некој од нас да ги собере парчињата храброст

расфрлени околу него

и откорне пред да попушти пред ветришта на туѓ срам и каење.

Помалку топло и со нескриен срам ги одмолчува овие краеви,

немоќна пред сопствената совест и другиот спроти себе

всушност вришти во молкот,

проѕирниот превез врз нејзиниот сопствен страв.

Има една секунда што одѕвонува како ехо во бесконечноста на сопствената немоќ

тогаш кога двајца решаваат една приказна да заврши со точка.

наместо со запирка или извичник,

кои поинаку би ја обоиле бајката што повеќе не е тоа.

Заради точката.

Што требаше да биде најмалку запирка

Тогаш се’ ќе беше поинаку испишано и возбудливо раскажано,

да немаше толку точки помеѓу нив што така суптилно го сликаа крајот.

Наместо тоа, стотина извичници и уште стопати по толку запирки внатре во нив,

неизвикани, несопрени, ќе гнијат изобличувајќи го тоа идно засекогаш.

Постои еден најпоследен и најтажен миг

што потсвеста упорно го отфрла како неважен

токму пред да станат и да заминат,

потклекнувајќи пред тежината во воздухот

среде бура од зборови и по некоја солза,

не кажуваат ништо, гледаат наземи, настрана,

за да заврши што побргу таа секунда што трае предолго,

кога не сакајќи би го погледнале во очи оној со кој требаше да истрчаат се’...

од утре во нив мора да видат странец.

Дно

Чувствувам дека ти доаѓа

напати да ме оставиш засекогаш

да се свртиш, да избегаш избезумено

говорејќи илјада клетви за она утро

тоа илјадапати проколнато сончево,

тоа кога Нешто сакаше

да извикаме вистини и невистини

перверзни, болни и предолго криени

од оние што туркаат надолу засекогаш

Тогаш ќе зборуваш на јазикот на гневот

твоето јачење ќе разбуди десетици немирни духови

прикована за земјава ќе се молам да ме проголта

Како што исчезнуваш од видот,

секоја една клетва изговорена од истата таа уста што

еднаш шепотеше стварност

секој еден изминат чекор

ќе ме драска додека не ме соголи сосема

додека да стигне до нешто што не постои.

Голо, празно, огромно Ништо.

Таквите клетви најбргу стигаат.

Најмногу болат.

Изговорени од нашето дно.

Знам, сум ги кажала, си ги осетил, се сеќаваш?

Подобро сврти се и изговори ги,

илјада шамари расплескани по образиве

нема да болат колку стотици клетви просаскани зад грб.

се додека гледаме еден во друг, ништо не не стигнува.

Ми текнува:

те изгубив уште додека можеше да ми ѕирнеш внатре

исправен спроти мене

прашувајќи ме каде стоиме

на гнило тло, ти одговарам,

ама не можеш да ме чуеш...

не те гледам.

Шепот

Се среќаваме стуткани

неспретно

во глуво доба

во хоризонтала

Еј, кај си ти?

Еј...

пред да раздени сосем

ми станува јасно

зошто само вака сме мирни

зошто сме несмасни кога сме исправени

Ми станува претесно и

неволно станувам на кратко

ѕирнувам низ прозор

всушност целава мала претстава

ја правам за да те намамам

чекам да ми оставиш

безброј невидливи белези

да ме припиеш кон себе

да шепотиш сешто

и да ме допираш

како да го допираш светот

Ајде раскажи ми ги

сите твои краеви

се’ што не си сторил,

се’ што си сторил и бескрајно се каеш,

еве

јас сум совршено мирна

и тотално на чисто со се што ќе изустиш

(но спокојот во моите очи е само привид)

послушно те одобрувам

молчам

додека и самиот не замолчиш

Кажувам некоја божемна вистина,

велиме, да, нашиот багаж е само тоа,

Еј, па никој не е совршен,

Еј, се раздени...

Во следниот миг спиеш,

а јас мислам за се’ она што кажа

и веќе ова ме совладува

слушам како неправилно дишеш

и сфаќам како е крајно неудобно да спиеме гушнати

конечно подзаспивам и јас

со ветување до себе си дека утре ќе мислам

до најмали подробности за се’ што изусти

Те будам со прашање

што го смислив во полусон,

истовремено мислејќи

дали се’ уште има крвоток во деснава надлактица,

се смееш гласно и од срце

ми возвраќаш со нешто сосема трето

ама ми се чини доволно,

а потоа ме допираш

како да го допираш светот

и ми шепотиш,

непрестано и неразбирливо

во еден здив

и потпевнуваш глупости од вчера.

Сите глупости што ги сакам.

The art of crochet (my very first steps)

Хеклање. Да пополнам слободно време, заради занимација, а и она што излегува како краен производ ептен ме радува. Секако и многу топли :) Мене ми е супер хоби!

На youtube може да се најдат еден куп примери, идеи и предлози за почетници и тие повеќе од тоа. Јас сум секако на самиот старт... :)

Мини шалот (на колажот подолу, во виолетова и бело-тиркизна варијанта) со многу интересна плетка ми се чинеше доволно инспиративен како за почеток (плетката што следува во линкот според мене е супер за почетници), а за цветот како додаток, мора да предупредам, треба малку повеќе трпение и броење :) Или бар мене така ми се чинеше...Како и да е, мислам дека крајниве производи се и повеќе од задоволителни :)



http://www.youtube.com/watch?v=eXXgI3DcsSw

Пред да остариме

Пред да остариме

сакам да ги имаме сите мокри улици на дланка,

уште повеќе – сиот град

во саатите што ветуваат

цел куп спомени

за кога ова ќе биде еднаш

да не стоплат и потсетат

колку силно го дишевме овој асфалт,

што не’ не проголта,

оној што не’ израсна

Пред да остариме,

сакам да ја имаме целата храброст на овој свет

да повлечеме рез онаму кај што треба,

толку прецизен

што ќе го погоди оној

наш удобен кожурец 

и ќе не’ извлече

изменети до непрепознавање

Пред да остариме,

сакам да сакаме до болка

секој еден пат

до последно, до крај, до безилезност, до ќорсокак

до таму кај што ќе кажеме „нема каде“

и да плачеме до изнемоштеност,

и пак да сакаме одново и посилно

Пред да остариме

сакам да го задржиме целото достоинство-

она во кое лежи суштината на мене и тебе,

да откриеме дека чекорот со крената глава

има најголема важност

Пред да остариме

сакам да сфатиме колку е значајно да сме среќни

да се договориме дека мора да сме такви

и ништо помалку од тоа

да ги срушиме сопствените идеали

за да изградиме нови и поубави

и да живееме од нив, а не од правила

Сакам староста да е само концепт во нашите глави

што постојано гордо ќе го отфрламе како најголема глупост,

а во меѓувреме ќе си останеме дечишта засекогаш

Сакам,

ако решиме да трчаме заедно кон неа,

да го сториме тоа со страст, непоколебливо

аристократски

со дигнитет што занемува

да се држиме за рака и да си ветиме дека сме пријатели

што ќе бидат тоа и кога ќе престанеме да се сакаме

Сакам да трчаме насмеани,

и расплакани,

и повредени

напуштени,

и поразени.

Ама растрчани.

И најпосле среќни.

Зошто ќе трчаме по оние мокри улици од сега,

имајќи ја целата храброст на светот

сета љубов и достоинство што човек може да ги замисли

и пријателство што не може.

Двајцата, држејќи се за рака.