Морам да признаам дека бев исклучително недисциплинирана изминативе неколку месеци :( Секако, можам да најдам еден куп причини зошто не се сетив да „избришам прашина“ на блогов, ако не со нешто свое, тогаш бар со нешто туѓо, позајмено, инспиративно...и додека смислувам оправдувања, еве едно што ќе зборува место нив.
Dazzled
I’m still learning how to cherish
Those tiny little bits of joy,
That perpetual flood of overwhelming harmony
That we share under the sheets of the raining nights…
I sometimes pray,
Silently, whispering countless, often meaningless words of despair,
I sometimes pray,
Silently, in fear of voicing the deepest wish of all
The unimaginable
The unspoken
The unbearable
Wish beyond reason
Crystallized deep within my being
But then, I always pause in shiver
wondering,
If this is really a state of love,
An infatuation,
Or merely a wishful thinking?
