Кратка, најкратка проза

Леснотијата на заборавот на минливите, сосема незначајни моменти од вчера е токму онаа нишка која проклето ни недостасува во обидот да ги надминеме ситуациите во кои се наоѓаме, во кои нашата волја често е нем гледач во публиката, немоќен да дошепне реч на спас, панично прета во обид да крикне, ама попусто. Бремето кое упорно не притиска би можело лесно да исчезне ако, наместо да се изгубиме во очајот на затеченоста, се обидеме да се сетиме токму на таа едноставна вештина, или подобро уметност на заборавот (денес, ваквата алатка на сопственото „Јас“ се издигнува на ниво на уметност, неразбрана од поголемиот дел битија на Земјава). Вештината во разликувањето на важното и она помалку од тоа е резервирана за мала публика сочинета од оние ретки, будни души кои се осудени да го делат истото тло со останатите. Сите останати, претпоставувам, обично биваат проголтани во вителот на туѓите секојдневија, каде преживуваат хранејќи се од туѓите приказни, среќни и несреќни, и така исполнети, духовно нахранети, се безобразно задоволни од себе.

Сенки

Удобно затскриени

во сенката на останатите,

се криеме мислејќи,

таму е  местото каде

не можеме да погрешиме,

зошто таму не сме ние,

таму се некои наши олицетворенија,

таму го живееме животот на другите,

на сите други, освен нашиот,

и никогаш не ќе се разбудиме

од привидот наречен туѓ живот,

зошто не можеме да ја спознаеме

смислата на вистинското Јас.

Се прашувам,

до кога ќе бидеме други,

до кога ќе талкаме во приказните

на останатите,

наместо да создаваме свои,

најпосле,

до кога ќе сонуваме други соништа,

немајќи сопствени,

и дали еднаш, само за момент

ќе се разбудиме и

ќе ѕирнеме во нашата душа,

запрашувајќи се кои сме...

За оттаму да го

отпочнеме патот

кон откривањето

на сопствената суштина.

Дожд

Двајцата го сакаме

намуртениот свод,

празните тротоари,

глувите улици,

и дождот

што целосно не водени,

и нашите насмеани лица

среде бескрајното сивило...

Додека неумесно се бориме

со вирчињата под нашите чекори,

за момент го гледам

твоето озарено лице,

на него има една огромна насмевка,

искрена, топла,

безгрижна...

Ми се чини,

ја разбирам мојата среќа,

која можеби не е во тебе самиот,

туку во овие мигови на безгрижност.

Зошто го сакам дождот?

Зошто тоа е возвишен обид на природата

да ги исплакне уморните души,

да внесе свеж здив во опустошените срца...

Ако умееме да ја сфатиме

нејзината порака,

тоа и ќе се случи...

Исидора

Зборовите и одѕвонуваа во глава...„Биди спокојна, повеќе немаш причини за гнев, Исидора. Не остана ништо од болката која те подринуваше однатре со години. Зошто, повеќе нема никој покрај тебе. Се е готово“.

А токму тоа ја мачеше. Штом некој нагло ќе заминеше од нејзиниот живот, чувствуваше како да се брише дел од неа. Дозволи да се идентификува преку другите, долго време живееше туѓ живот, а дури сега стана свесна за тоа. Секојпат кога ќе посакаше да избрише некого од животот, сфаќаше дека брише дел од себе, од својата суштина. Штом еднаш ќе одлучеше некого да заборави, горливо заклучуваше дека мал дел од неа исто така оди во заборав...

За напуштањето и заборавот...и истите прашања на старата Таа: Од каде ли чувството дека повеќе те напуштаат отколку што напушташ? Што е тоа кај тебе што е неиздржливо?

Сфати...неиздржливото е таа самата. Одамна престана да се обвинува за фактот што ја напуштаат, сега почна да смета дека така е најдобро. Тоа е најдобрата услуга што и ја направија. Со секое заминување, таа растеше за една доблест плус во јадрото на сопственото Јас, за една карактерна црта повеќе. За секое едно „Збогум“, таа насмевнато дочека десетици „Здраво“. Впрочем, помисли таа, има ли поголем подарок од секојдневната неизвесност?

А за тие што ги напушти, одамна нема место ни во умот ни во срцето. Тие можат да живеат само во некоја слика, во албумот што стои на последната полица, бутнат под купиштата стари материјали и скрипти, албумот што кај и да е ќе го фрли...или ќе ги препознае во некој дамнешен подарок што веќе ја изгубил својата вредност и пред да биде подарен, зафрлен во некоја фиока, кој кога и да го здогледа, се прашува зошто веќе не го добил заслуженото место, меѓу отпадоците...

И полека, почна да се обожува себеси. Конечно, подобро да се биде егоист отколку уништувач на сопствената судбина. И онака смета дека егото ќе ја одведе многу подалеку, отколку самосожалувањето, кое ја одведе на места, длабоко во себе, што сака засекогаш да ги заборави.

Сјајот, но и другата страна на Индија

Белиот Тигар е приказна за подемот на Балрам, момчето кое успева да избега од сенките на Темнината и да заблеска среде сјајот на современиот Њу Делхи. Сместена во една интересна нарација во прво лице, оваа приказна се сосредоточува на модерното доба во Индија, каде покрај декаденцијата присутна во секое современо општество, неизбежен е и раскошот на високата класа, како мамец за младите, чии амбиции секогаш се устремени кон врвот. Ова е роман за сјајот и бедата на Индија, но и за падот и отсуството на морал. За тоа колку сме ограничени во остварувањето на своите соништа доколку судбината се поиграла со нас, определувајќи ни го местото на живеење, а со тоа зацртувајќи и многу други животни можности.

Така, Балрам, како и безброј други сиромашни момчиња од Темнината, не може и не знае да бира. Другите бираат за него, другите определуваат што тој ќе работи и што ќе биде. А тоа однапред се знае, постои само една професија за него, а тоа е слуга. Слуга на господарот Ашок. Подоцна и негов личен возач, нешто што го смета за привилегија и благослов. Навидум трпелив и покорен, Балрам не останува рамнодушен на сите неправди кои мора да ги истрпи само затоа што немал повеќе среќа да се роди на друго место и меѓу други луѓе, и полека го собира гневот во себе. Послушно и покорно извршува се што ќе биде побарано од него, скоро помислив, вистински ужива да му ги мие и брише нозете на господарот, да ги извршува најгнасните работи место другите, да ја презеде вината за делото што не го сторил и да оди во затвор наместо својот господар. Тој мошне добро ги познава границите на дозволеното, и со години нема да ги пречекори, барем не во очите на своите господари.

Но, ликот на Балрам еволуира и расте паралелно со гневот што го потиснува во себе, за кога еднаш ќе одлучи да ја земе судбината во свои раце, тргнува по патот од кој нема враќање назад, нема предомислување, пат по кој се губи главата. И токму кога помислив дека нема да остане неказнет за злоделото што го направи, расплетот ме остави подзината...Ама кога подоцна размислував за неочекуваниот тек на настаните при самиот крај на романот, сфатив дека исходот и не е така незамислив, особено не во ваква ера, во која преовладува недостаток на скрупули, каде се си има своја цена-слободата, животот, раскошот по кој толку очајно се копнее...Или речиси се. Останува душата. А можеби и таа е на продажба?

Нарацијата во Белиот Tигар е провокативна, мошне комична, на моменти перверзна и мрачна, но таква е самата Индија, а такви се и ликовите, таков е можеби и сензибилитетот на секој од нас, па веројатно токму затоа и толку растреперува и замислува. Ваква симпатија кон еден типичен негативец немам почувствувано од времето кога ме фасцинираше умешноста со која Шекспир го отслика Ричард Трети, мојот (а верувам и на многумина) најсакан анти-херој од неговите дела.

За овој роман, Аравинд Адига е добитник на Букеровата награда за 2008 година.

Јазикот денес

За недостатокот на свест и желба истиот правилно и вистински да се користи.

Подолу, само мал дел од есејот на Стивен Фрај, за актуелните тенденции во врска со јазикот и неговата употреба.

"I’ll leave you to tidy up the woulds and shoulds, wills and shalls, thats and whiches." - Oscar Wilde

Поетско читање во Магор

Вечерва во 20 часот во кафе-книжарницата „Магор“, ќе се одржи поетско читање. Меѓу останатите млади автори, своите пет минути ќе ги добие и мојата колешка, другарка, соработник, мој обожавател и поддржувач, и една од моите омилени соговорници, Александра Спасеска! Иако не ја консултирав претходно, знам дека нема да има ништо против да споделам нешто нејзино. Сигурна сум дека се што досега има напишано, ќе го интерпретира беспрекорно добро.

Еве нешто свежо, барем според датумот:)

Страдание на бедниот

Страдание (ХА!)

Ни чекор потаму.

остани во мракот на твојата незнајност.

Ни збор поваму.

потони во твоите мастила островни.

носи го жигот на сомнежот

моли се потајно на богови и демони.

биди ми Каин, биди си Авел

биди маченик на некое време

биди крв, биди знак и сон.

Носи ја круната од трње

ти можеш, ти си тој.

Носи го крстот ако е твој.

24 септември, 2010...

„Одлука“

Овој краток филм во продукција на невладината Х.Е.Р.А., по идеја на мојата драга пријателка, исклучително креативната Магде Николовска, има за цел да информира во врска со употребата на оралната контрацепција, на начин близок на младите. Краток, јасен и прецизен, кажува се што треба да знаеме за овој метод на заштита, кој за жал, се уште не ја доживува популарноста меѓу младите девојки, во онаа мера во која би требало. Искрено сметам дека ќе допре до свеста на сите млади, а уште поискрено се надевам дека ќе допринесе во иднина, анкетите да не бидат ни малку слични на оние од пред некое време, кога имавме можност да слушнеме за Кока-колата како еден од најпрактикуваните методи за контрацепција:)

Го одбрав линкот со превод на англиски, признавам, малку тенденциозно (го изработив јас:)), ама истовремено баш сакам да биде вака на „мегдан“, за да може да разменуваме и да слушнеме различни мислења, се разбира и во врска со тематиката, и со преводот.

Огромна благодарност до Магде (слаткото со наочарчињата на 05:40 во филмот) и на Даниел за довербата, како и за тоа што ме потсетија колку е убаво да се работи за Х.Е.Р.А.!

‎"Suština je u jednostavnim stvarima" -M. Kapor

За жал, љубопитноста за делата на Момо Капор кај мене се појави некаде по неговата смрт оваа година. Велам за жал, зошто пред тоа имав само чуено, онака попатно, ама никако да се дофатам до нешто негово... Но, кога еднаш почнав, се што прочитав го доживеав многу емотивно, многу интимно, лично. Што е она што е просто неодоливо во неговите дела?

Ако треба да набројувам, се ми се чини дека нешто ќе пропуштам, ама ако веќе мора да споменам зошто за мене е неповторлив, тогаш, би кажала, поради играта на зборови, брилијантните споредби со малите секојдневни детали од нашите обични животи и нашите сосема обични карактери.

Значи, зошто ми е единствен...

Првата средба беше со овој краток извадок, почетокот на „Белешке једне Ане“ (1975):

Volim te, devojčice, vrtirepu jedan, zunzaro, folirantkinjo
jedna, dok ideš u svojoj jedinoj džipsi--
suknji i žutoj majici bez rukava kao da je ceo Beograd
tvoj, i ližeš sladoled od čokolade, vanile i citrona-
mešano, pa zastaješ pokraj preskupih stvari
koje nikada nećeš imati, koje ti niko nikada
neće kupiti, budalo jedna blesava, a ne znaš kuda
ćeš, nego bazaš, onako bez veze, za svoj groš,
još neuhvaćena, još ničija, dok na svakom ćošku
postavljaju zamke ocvali lepotani sa bludnim mislima
u glavi, mangaši pred bifeima, laponci po
parkovima, manijaci u podzemnim prolazima, genteri
u robnim kućama, lezbosi pred pozorištem,
peškiri u dragstoru, siledžije na zadnjoj platformi
trolejbusa — sve je protiv tebe, mala moja, svi
bi da te dovate, svi bi hteli da se uvere da nemaš
ništa pod majicom, nego da ti grudi stoje onako,
same od sebe, svi žarko čeznu da te zeznu i odvuku
u mračne gajbe, u tamne hodnike, u vetrovite
parkove, dok ideš tako ničija, bez veze.
Pustili te napolje sa lanca i kazali da se vratiš
do devetke, a ako se ne vratiš — da ćeš naći kuću
zaključatu pa spavaj gde oćeš, jer ovde će biti
onako kako ja kažem, dok si pod mojim krovom,
a kad budeš imala svoju kuću, radi kako znaš!
— rekli su i pustili te, pa zirkaju iza zavese, svi se
nadžidžali, i keva, i bakuta, i tetka Gina što je u
gostima, a na kraju ni matori nije izdržao, nego
bacio novine i dovukao se iza keve, da vidi, kao,
šta se to dešava.

...зошто никогаш не верував дека меланхолијата може да има така неверојатен шарм...

"Postoje beznačajna, siva, prljava i sumorna mesta, za koja nas nekim čudnim slučajem veže ljubav.Nalazimo bezbroj misterija u kakvoj trafici, osećamo strašnu tajnu iza odškrinutog prozora na periferijskoj straćari, a neki nasip pokraj železničke pruge, zarastao u korov, postaje nam očajnički cilj kome se omađijano vraćamo čitavog života.Kakvo je to prokletstvo?S druge strane, postoje gradovi čuveni zbog svoje lepote, ali nam ne znače baš ništa, jer ih nikad nije ozarila naša ljubav, neki tajni smisao.Koračamo kroz njih zevajući od dosade.Krivica nije do tih gradova - ona je u nama.Zbog toga, najpametniji ljudi i ne putuju.Sede na trgu na kom su se rodili, i čekaju da svet dođe do njih."

...заради стотиците дефиниции на љубовта...

I tako je pocela njihova ljubav… A, sta je to- ljubav? Kada gledas u zvezde bez razloga i kada podelis zvaku i kad poklonis cvet… Kada onome koga volis das jedan krug i ustupis ljuljasku u parkicu kada je na tebe red da se ljuljas! Kad onome koga volis daj jedan griz i kad podelis sa njih gumicu za brisanje na dvoje i kad mu das jedan liz! Kada nacrtas srce i unutra upises vasa dva imena. Ako to nije ljubav, ja onda, stvarno ne znam sta je!

..и поради топлиот, интимен призвук на носталгијата...

Sta ostaje posle ljubavi?

...Je li to sve sto ostaje poslije ljubavi? I sta uopste ostaje poslije nje?
Telefonski broj koji lagano blijedi u pamcenju. Case sa ugraviranim monogramima, ukradene u Esplanadi.
Poslije ljubavi ostaje obicaj da se bijelo vino sipa u te dvije case, i da crte budu na istoj visini.
Poslije ljubavi ostaje jedan sto u kafani "kod znaka ?", i zacudjeni pogled starog kelnera sto nas vidi sa drugima.
Poslije ljubavi ostaje recenica "Divno izgledas, nista se nisi promjenio..." i " ..javi se ponekad, jos imas moj broj telefona."
I neki brojevi hotelskih soba u kojima smo spavali, ostaju poslije ljubavi.
Poslije ljubavi ostaju tamne ulice kojima smo se vracali.. poslije ljubavi.
Poslije ljubavi ostanu melodije sa radija koje izlaze iz mode.
Ostaju tajni znaci, ljubavne sifre:"Ako me volis pocni sutrasnje predavanje sa tri reci koje ce imati pocetna slova mog imena..."
Poslije ljubavi ostaje tvoja strana postelje i strah da ce neko iznenada naici
Klak!-spustena slushalica kada se javi tvoj glas.
Hiljadu i jedna laz.
Poslije ljubavi ostaje recenica koja luta kao duh po sobi:"ja cu prva u kupatilo."
I pitanje :"Zar necemo zajedno?"...Ovaj put ne.
Poslije ljubavi ostaju saucesnici. Cuvari tajni, koje vise nisu nikakve tajne.
Poslije ljubavi ostaje laka uznemirenost, kad u prolazu ugledam tople smedje oci.. slicne tvojima.. na nekoj devojci u prolazu.
Prepune pepeljare.. i prazno srce.
Navika da se pale dvije cigarete istovremeno, mada nema nikog u blizini.
Fotografije snimljene u automatu.
Taksisti koji nas nikad nisu voljeli ("Hvala sto ne pusite!" -a pusili smo), i cvjecarke koje jesu.
Poslije ljubavi ostaje povrjedjena sujeta, metalni ukus promasenosti na usnama.
Poslije ljubavi ostaju drugi ljudi, i druge zene.
Poslije ljubavi ne ostaje nista…

...зошто низ неговите редови, се чувствуваш свој...

"Traži se jedna reč.
Traži se ona reč što mi je već danima navrh jezika, a nikako da je izgovorim, i, možda, napišem. Tražim već godinama tu strašno važnu reč koja bi me spasila, a ne mogu nikako da je nađem, pa izlazim da je tražim po ulicama. Pre toga, otvaram sanduče za pisma (možda mi je neko poslao poštom?), ali tamo su samo neplaćeni računi i opomene.
Odlazim da je tražim po Terazijama; možda sedi pred Moskvom i pije pivo, a možda je u kiosku s novinama.
“Šta radiš?” – pitaju me poznanici.
Šta da im kažem? Da tražim neku reč, a ne mogu da je nađem?
Sve što su tražili, to su i našli, zato što i nisu hteli ništa naročito. Lepo se vidi: umrle su u njima prave reči, a ostali samo brojevi i opšta mesta....

Traži se jedan svet, prekjuče iščezao....
Traži se nada....ona davna nada polagana u sebe same i u vreme koje dolazi.
Traže se svi oni što su nas raznosili komad po komad, deo po deo: delove našeg vremena, naše ljubavi, traže se da vrate ljubav...
Traži se onaj ulični časovnik na banderi pod kojim smo čekali, onaj sat što još uvek otkucava u našem pamćenju. On se traži. ...Jedanput bismo primetili da mala kazaljka stoji na šest a velika na dvanaest, i ne bismo se čestito ni okrenuli, a kazaljke su ponovo stajale na šest i na dvanaest, samo bi između ta dva pogleda protekao ceo život. I on se traži – taj život što promiče od danas do sutra, onaj život što je kolao, ključao, puzio, preklinjao, voleo, cmizdrio, čekao, bogoradio, zaustavljao se, podizao i ponovo padao i opet se dizao ispod onog uličnog časovnika koji se traži, a koji je ko zna kuda odnesen."

Зошто од секојдневието раскажува бајка.

Decoupage:)

Decoupage техниката претставува уметност на украсување со употреба на парчиња салвети, весници, украсна хартија, залепени на најразлични површини: делови од мебелот, фиоки, комоди, саксии, парчиња керамика и слично, а потоа премачкани со неколку слоеви лак. Значи, што ни е потребно? Само малку фантазија! Да, и дел од погоре споменатите предмети.

Оваа уметност на декорирање датира одамна, но не во оној облик во кој ни е позната денес. Уште во 12от век, кинеските селани користеле парчиња хартија исечена во разни облици, за да украсат делови од домот. Низ вековите, оваа техника добива разни димензии и навлегува во многу други стилови на декорирање. Decoupage, како што ни е позната денес, својот израз го добива во 17от век, кога граѓаните од пониската класа, не можејќи да си го дозволат луксузот на декорирање на богатите, користеле цртежи-реплики на славните уметници од тоа време, ги лепеле на цврста површина, а потоа ги премачкувале со неколку слоеви лак. Оттаму и оваа техника се сметала за l’arte del povero (poor man’s arts - уметност на сиромашните), бидејќи преставувала лесен и евтин начин на декорирање. Во 18от и 19от век, техниката цвета во многу европски земји, а за неа биле особено заитересирани и жените во францускиот кралски дворец.

Во викторијанска Англија од 19от век, Decoupage добива на сензибилитет, па се повеќе можат да се забележат цветни мотиви пренесени на честитки, лампи, витрини и слично. Денес, освен традиционалниот начин на изработка, се забележуваат нови моменти во овој правец, па така, парчињата хартија можат да се најдат залепени под стакло, или пак подигнати и залепени на одреден предмет, за да се постигне тродимензионален ефект. Денешниот поим доаѓа од францускиот јазик, од глаголот decouper (сече на парчиња).

Делува рустикално и vintage, не може а да не е интересно! Треба само малку трпение и време. И нормално, идеја:)

За еден поинаков калуѓер...

Иако по „Моќта на потсвеста“ и „Паметни жени, погрешни избори“ (не знам каде ми бил паметот, ама во моја одбрана, бев нешто помалаJ) си ветив себеси дека никогаш повеќе нема да си го дозволам луксузот на залудно потрошено време, во рака ми падна уште еден сличен „бестселер“, па од некаква си љубопитност (или само чиста досада), решив да и дадам шанса на „Калуѓерот што го продаде своето ферари“ од Робин Шарма. Зошто ми требаше ова? Изгледа само за да си го потврдам ставотJ.

Моето скромно мислење се движи некаде во следнава насока. Прво, мислам дека книгите од ваков тип (би дошле нешто како книги за самопомош, мотивациони, инспирирачки..)изгледа одлично „поминуваат“ само на одредени пазари, на пример американскиот, каде голем дел од читателската публика ќе да е гладна баш за ваков вид на литература, чијашто содржина се состои од некакви си правила за подобар живот, мудри мисли и нормално, примери на поединци ос секојдневието, кои од губитници стануваат неприкосновени победници, па подоцна чувствуваат нескротлива желба да го раскажат сопственото патешествие до врвот. А оттаму се изгледа поинаку...

Значи, книгава не е никаков исклучок. Брилијантниот адвокат, кој доживува срцев удар среде судницата, по извесно време се враќа во урбаната џунгла, сосема просветлен, сосема нов човек, и веднаш, нетрпеливо ја споделува животната мудрост што ја стекнал, со својот поранешен асистент. Тоа го смета за своја должност и обврска, нешто што им го ветил на монасите пред да ги напушти, нешто што впрочем бил и условот за да ги спознае сите вештини, да го сподели наученото кога ќе замине. И оттука ова четиво ја добива формата од која стравував – еден бескраен дијалог (всушност, повеќе наликува на монолог) во кој просветлениот адвокат раскажува, мора да признаам, на моменти симпатични приказни, а другиов заинтересирано слуша, повремено прекинувајќи го со одредени прашања. И додека советите, со кои така беспоштедно се расфрла главниот протагонист, се чинат волшебни, отрезнувачки и веројатно сосема спроведливи, не можам а да не ја искоментирам формата, начинот на кој целава идеја е спакувана, а ова ми е воедно и втората поента: книгава нема концепт. А ако има, тогаш е мошне збунувачки! Се се случува многу набрзина, нема конкретен почеток, ниту заплет, се само правила, правила, правила, и совети, секако, расфрлани во една многу едноставна бледа синтакса, малку симболика, и ете го рецептот за „добра“ книга! Впрочем, кој денес има време да се заморува со нешто повеќе? Дајте да се поистоветиме со другите мизерни животи!

Еве, како што го пишувам ова, сфаќам на што ме потсетува четивово цело време. На оние глупави, бесмислени получасовни маркетинг презентации за некаков си супер-супер производ. „Ако се јавите во следните 30 минути, добивате уште еден гратис!“, или „Пробајте и уверете се сами“! Е, токму ваквата нота во книгата просто вади од такт. Главниот лик не споделува мудрост, тој продава производ со етикета: „Вака треба да живеете!“ А кој не би го купил ова, нели?:)

Еден...

Познавам еден,

само еден

што ги запозна

сите мои бои,

а самиот

во мене тлее

сив, безличен, ист...

Единствено тој,

најповеќе заслужи

да се провлече

во неколку редови,

по малку патетични,

да биде споменат

заради неговата суштина,

заради храброста

да стои до мене,

и тогаш кога ми

е најмалку потребен.

Оној,

кој од срушеното минато

трпеливо гради

сегашност за двајцата,

кој не се плаши

да не сонува нас

онака силно

како првиот ден...

Кој знае дека еднаш сме се случиле

и еве, повторно се случуваме...

Истиот тој

ја знае најдобрата јас,

која ненамерно

ама постојано

заборава да му го подари

заслуженото внимание.

Ова е моето

ситно,

стушено,

скромно,

Благодарам,

за оној

кој ги познава

сите мои нијанси,

сите изрази и расположенија,

и ги следи со детска љубопитност...

Ти, што во целата своја наивност

и понатаму веруваш во нашата иднина,

сметај го ова за еден мал изблик на благодарност.

Можеби не е вистинскиот,

но сигурно е најинтимниот,

и несомнено, најискрениот.

Пустински цвет (или, колку знаеме за реалноста?)

„Во мојата земја, секое име има свое значење. Моето значи пустински цвет.“-вели Ворис, девојката со замислен поглед. Преку Лиа Кабеде во главната улога, многу лично ја доживуваме потресната судбина на речиси секоја жена во Сомалија, каде поимот „понежен пол“ губи секакво значење.

Филм што предизвикува бура од емоции, вреден да се погледне...

Уште неколку стиха плус...:)

Како логично продолжување на вчерашниот пост, еве уште некои слободоумни размисли на тема љубов, во комплет :) enjoy!

УТРЕ

Еднаш, не толку одамна,
си ветив
дeка ќе го пренесам
секој миг на исчекување и трпет,
секој момент на среќа,
и речиси секој спомен од вчера,
сите наши минати „вчера“,
во надеж дека вака ќе содадам
едно наше убаво утре...
за жал,
одамна немаме„ сега“,
но можеби ќе имаме „засекогаш“, којзнае...

Ми се чини,
само вака нашата приказна ќе добие
поинаква димензија,
неоптоварена,
разголена пред сите,
за да ја прочитаат и заборават,
за да стане предмет на восхит,
или можеби потсмев, или презир,
ама ќе живее...
така ќе живееме и ние,
ќе се сочуваме од Заборавот.

И додека тлееме некаде во моите мисли,
си велам, а што дека не нема во реалноста?
важно живееме некаде,
во оваа димензија што јас ја создавам...
што дека не сме секојдневни љубовници?

Ми се чини...
Само вака не ќе избледиме,
Ќе добиеме онолку верзии колку што умови ќе замислат,
само сонот на другите ќе биде нашата граница,
а сонот не знае за крај...

ЧЕКОР ПРЕД ТЕБЕ

Само оди,
итај напред
со џиновски чекори,
не осврнувај се попат,
не погледнувај назад,
зошто таму не сум јас,
таму е само споменот од мене,
некоја бледа слика,
ништо освен илузија...
Затоа побрзај,
обиди се да ме стигнеш,
зошто јас сум на само чекор пред тебе,
веќе ги почувствував
многуте нијанси на љубовта
на сопственава кожа,
јас повеќе не пловам
во нашата довчерашна приказна,
туку нетрпеливо ја чекам новата за нас...
Те преколнувам, стигни ме,
зошто сето ова одлично го знам,
со трепет чекам да го споделам...

Neshto za pochetok...

Po podolgo razmisluvanje okolu toa shto e najsoodvetno za da se skrshi mrazot, sfativ deka nema podobar pochetok od sopstveniot pochetok:) Vo taa smisla, ova shto sleduva e eden od prvite moi poetski obidi. Mnogu frleni listovi, zaboraveni misli, haos od idei vo glavava, konechno proizvod na sopstvenive vijugi...hm, i toa e neshto:)

NEDOSTIZHNOTO

Mi nedostigaat onie
nezadolzitelni, beskrajni razgovori,
shto ne uspeavme da gi zavrsime,
navidum bescelni,
koga zboruvavme za se,
osven za nas,
koga sakavme da izmenime se
osven sebe si.
Vekje odamna gi nema,
zoshto ne nema nas,
go nema nasheto “nie”,
go isgubivme vo vitelot na banalnosta,
go progoltaa nemilosrdnite,
ili mozebi nie samite…
ili mozebi nikogash ne sme bile “nie”…

Onaa nasmevka shto mi ja iznuduvaa
vozdishkite,
pred ubavoto cuvstvo shto me obzema,
samo mig pred da zaspijam,
zatvoram oci pred realnosta, izmorena od samata sebe…
zamisluvam edna pregratka shto ja nema povekje,
shto mozebi I nikogash ja nemalo,
no bila tamu nekade,
postoela vo moite sonishta,
stanala moj kopnez,
a vsushnost, nikogash ne mi bila dostizna…

Te molam, nikogash ne mi go otkrivaj vistinskoto ti,
Sakam da te znam kako shto te zamisliv jas,
kako shto te naslikav dlaboko vo sebe…
taa slika koja bavno, vnimatelno,
ja sklopuvav kako mali parchinja mozaik,
od den na den,
konecno ima ime,
na krajot, samo taa kje ostane
da me rastreperuva…

Sega mozam da ti doshepnam
zoshto ne smees da mi go odzemes
ona shto znam deka mi pripagja-
zoshto se plasham da poznavm drug ti-
samo onoj shto mislam deka go poznavav ednash…
ostavi me
da ziveam vo iluzijata za idnite nas,
da se sekjavam na minatite nie,
zoshto jas povekje od se
sakam da veruvam vo najdobroto od tebe…

Ima denovi,
koga posakuvam site moi vozdishki
da gi pretocam vo zborovi,
za da vidat site, a najmnogu ti,
kolku umeat da bidat silni
sekojdnevnite, beskrajni stradanja…