Дожд

Двајцата го сакаме

намуртениот свод,

празните тротоари,

глувите улици,

и дождот

што целосно не водени,

и нашите насмеани лица

среде бескрајното сивило...

Додека неумесно се бориме

со вирчињата под нашите чекори,

за момент го гледам

твоето озарено лице,

на него има една огромна насмевка,

искрена, топла,

безгрижна...

Ми се чини,

ја разбирам мојата среќа,

која можеби не е во тебе самиот,

туку во овие мигови на безгрижност.

Зошто го сакам дождот?

Зошто тоа е возвишен обид на природата

да ги исплакне уморните души,

да внесе свеж здив во опустошените срца...

Ако умееме да ја сфатиме

нејзината порака,

тоа и ќе се случи...